PEYGAMBERLER İN ADEDİ

 

PEYGAMBERLER İN ADEDİ

Peygamberlerin sayıları hakkında Resûlüllah (s.a.v.) Efendimiz’den, 124 bin veya 224 bin rivâyetleri olmakla birlikte, muayyen bir rakam üzerinde durmamak ve bu hususta değerlendirmeyi Allâh’ın ilmine bırakmak daha doğru bir hareket tarzıdır. Çünkü âyet-i kerimelerde şöyle duyurulmuştur: "Andolsun kİ biz, ‘Allâh’a kulluk edin, şeytandan-putlardan kaçın’, diye (emretmeleri İçin) her millete bir peygamber gönderdik." (S. Nahl, 36) “Peygamberlerden bir kısmını daha önce sana an­lattık, bir kısmını da anlatmadık." (S. Nisâ, 164)

Peygamberlerden 313’ü resûl’dür. Ashâb-ı Bedrin adedi de 313’tür.

Peygamberlerden, yeni bir kitap ve şeriat getirmiş olan­lara hem "nebî”, hem de “resûl” denir. Kendisine yeni bir kitap ve şeriat verilmeyip daha önceki peygamberlerin şe- rîatini devam ettiren ve onunla amel edenlere de sadece “nebî” denilir. (Nebî’nin kelime mânâsı, haberci demektir.) Resûl’ün cem'îsi, “rusül”, nebinin cem'îsi de “enbiyâ” gelir. Nebî umûmî, resûl ise hususidir. Yani her resûl nebi­dir, fakat her nebî resûl değildir. Meselâ Hz. Mûsâ, Hz. Dâvud, Hz. îsâ ve Peygamberimiz Hz. Muhammed Mus­tafâ Efendimiz (salevâtullâhi ve selâmühû aleyhim ecmaîn ve alâ Nebiyyinâ hâssa) hem resûl, hem nebidirler.

Biz Müslümanlar, “Allâh’ın peygamberlerinden hiç birini ayırmayız (hepsine inanırız)." (S. Bakara, 285) Zira Kur’ân-ı Kerim’de, peygamberlerin bir kısmına inanıp bir kısmına inanmayanların dinden çıkacakları, hiçbirini ayırt etmeksizin inananların ise mükâfatlandırılacaklar! şöyle haber verilmektedir:

‘‘Allah’ı ve peygamberlerini İnkâr eden, Allah’la pey­gamberleri arasını ayırmak İsteyen; ‘bir kısmını İnkâr ederiz, bir kısmına İnanırız’ diyerek İkisi arasında bir yol tutmak İsteyenler; İşte onlar, hakikaten kâfir olan­lardır. Ve biz kâfirlere, ağır bir azap hazırlamışızdır. Allâh’a ve peygamberlerine îman eden ve onlardan hiç­birini diğerlerinden ayırmayanlara (gelince); iste Allah, onlara mükâfatlarını yakında verecektir. Allan çok ba­ğışlayıcı ve çok rahmet edicidir." (S. Nisâ, 150-151-152)