ANAM BABAM SANA FEDÂ OLSUN YA RASULALLAH

|ANAM BABAM SANA FEDÂ OLSUN YA RASULALLAH

Peygamber Efendimiz gibi onun dünya ve âhlret arkadaşları olan Ashâb-ı Kirâm (rıdvanullahı aleyhim) da numûne olmuşlardır. Pevgam-' ber Efendimizin yanından bir an olsun ayrılmadan, “O’na gelecek belâ, bana gelsin" düşüncesiyle sadâkat ve gayretlerini ispatlamışlardır. Numûne olması için bunlardan sadece bir tanesini nakledelim:

Hz. Hamza’nın yeni müslüman olduğu günlerde idi. O sırada Peygamberimizin yanında, otuz sekiz veya otuz dokuz Sahabî bulunuyordu.

Hz. Ebû Bekir, Peygamberimizin, müslümanlarla birlikte Mescid-I Harama gidip, herkesi İslâmlyete dâvet ve teşvik etmesi için ısrar ediyordu. Bunun üzerine Peygamberimiz ve yanındakiler, hep beraber Dâr-ı Erkam’dan ayrılıp, Ka’be’ye doğru yöneldiler.

Hz. Ebû Bekir, ayağa kalkıp, Allah'a ve Rasûlüllah’a inanmaya davet edince, müşrikler, onun ve diğer müslümanların üzerlerine yürüyüp dövmeye başladılar. Hz. Ebû Bekir’i döve döve yere düşürüp çiğnediler.

Hele, fâsık Utbe b. Rebla, Hz. Ebû Bekir’in karnının üzerine çıkıp demirli ayakkabılarıyla, yüzünü tekmeledi ve şişirdi. Hz. Ebû ı yüzünde burnu belirsiz oldu.

Hz. Ebû Bekir'in kabilesi olan Teymoğulları, gelip yetişince, müş-riklör uzâklsstılâr.

Teymoğulları, Hz. Ebû Bekr’i, baygın bir halde, bir örtünün içine sararak evine götürdüler. Kendisinin öleceğine kanâat getirmişlerdi. Onu saatlerce konuşturmak için çalıştılar.

Günün bitimine doğru ayılma belirtileri göstermiş ve söylediği ilk söz şu olmuştu: “Rasûlûllah, Rasûlüllah nerede, şimdi ne haldedir?

Hz. Ebû Bekir'in annesi Ümmül Hayr, kendisine, bir şeyler yiyip-içmek isteyip, istemediğini sordu. Ebû Bekir (r.a.) tekrarladı: “Rasû-lüllah (sa v.) nerede, ne haldedir?"

Annesi ne kadar ısrar ettiyse de 0: “Allah'a yemin ederim kİ Ra-sûlöllah’a gitmedikçe, ne bir yiyecek tadarım, ne de bir İçecek, İçerimi" diyordu.

Sonunda ortalık sakinleşip, halk, evlerine çekildikten sonra, Annesi ve Ummü Cemil, koltuklarına girerek, Hz. Ebû Bekir’i Peygamber Efendimizin yanına götürdüler.

Ebû Bekir (r.a.), Peygamberimizi, görür görmez, kendini, âlemlere rahmet olarak gönderilen Peygamber Efendimizin kucağına bırakıp, onu öpmeye başladı. Hz. Ebû Bekir (r.a.)’in ilk sözü şu oldu: “Anam, babam sana feda olsun yâ Rasûlallah‘Orada, bulunan müslüman-lar da Hz. Ebû Bekir’e sarıldılar.