Ebû Rihâne (r.a.) anlatıyor: "Biz Rasûlullâh (s.a.v) ile berâber bir gazâdaydık. Bir gece bir zât, bizi yüksekçe bir yere götürdü ve orada konakladık. O gece çok soğuktu. Hattâ ben, açtığı kuyunun içine girip, üzerine yorgan olarak kalkanını örtenleri gördüm. Peygamber Efendimiz (s.a.v.), bu şiddetli soğuğun bastırdığı gecede, askerlerin istirahat için yaptıkları hazırlıkları görünce; "Kim bizi bu gece bekleyecek? Hanginiz bizler istirahat ederken nöbet tutacak?” O nöbet tutana, kendisi için, duâda bulunacağım" buyurdular.
Ensar’dan bir zât: “Ben, yâ Rasûlullâh!” deyince, Rasûlullâh “Yaklaş” dedi. O da yaklaştı. Rasûlullâh o kimse için duâ etmeye başladı. Ben, Rasûlullâh’ın, o ensârî için ettiği güzel duâları işitince, dayanamayıp; “Ben de varım, yâ Rasûlullâh!” dedim.
Peygamberimiz bana da; “Yaklaş” dedi. İsmimi sordu, ben de söyledim. Bana da duâ etti. Fakat ilk zâta ettiği duâ gibi değil! Sonra şöyle buyurdular: “Allâh korkusundan ağlayan ve Allâh yolunda sabahlayan göze, cehennem ateşi haram kılındı.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder