ŞEFAAT

Peygamberimiz (s.a.v.) bir hadîs-i şeriflerinde, "Kıyâmet günü herkesten önce ben şefâat edeceğim ve herkesten önce benim şefâatim kabul olacak” buyurdu. Herkesten önce peygamberler, sonra şehidler, sâlihler ve müttakîler şefaat ederler. Küçük, hatta düşük çocuklar bile anasına ve babasına şefâat ederler.

Kur'ân-ı Kerîm, kendisini tecvîd ve tertil ile okuyanlara şefaat eder; tegannî ile ve yanlış okuyanlardan şikâyet eder.

Peygamberimizin şefâati:

1- Mahşerdeki bütün insanlardan şiddeti kaldırmak ve husûmet faslını çabuk bitirmek içindir. Buna şefâat-i kübrâ denir. Bu yalnız Peygamber Efendimize ($.a.v.) mahsustur.

2- Ümmetinin bir kısmını hesapsız cennete sokmak içindir. Nitekim bir hadîs-i şeriflerinde: “Ümmetimden yetmişbin kişi hesapsız cennete girecektir. Bu yetmiş bin kişiden her birinin yanında

abın kişi daha olacaktır. Bunların yüzleri ayın on dör-gecesinde parladığı gibi parlayacaktır”.

3- Bir kısım insanlar, cehenneme müstahak olduktan sonra, af olunup Cennete girmeleri için.

4- Cehenneme girmiş mü'minleri çıkarmak için.

5- Muminlerden cennete girdikten sonra, dereceleri aşağı olan-lann derecelerinin yükselmesi için.

6-Mübarek kabirlerini ziyaret edenler için.

Doğru olan şefaati tahdîd etmemektir. Zira Peygamber Efendimiz (s.a.v.J buyurdu ki: “Dünyâdaki ağaç ve taşlar sayısından çok, İnsana icıyâmette şefaat edeceğimi umarım".

Allah korusun, bir kimse eğer âhirete imansız gittiyse ona asla mağfiret ve şefâat olmaz. Bütün kafirler böyledir. Zîrâ Allahü Teâlâ küfrü affetmez. küfürden başka günahları mü'min kullarından dilediğinden affeder. Zerre kadar imânla giden Cehennemde ebedî kalmaz. Cennete girecektir. Yedi bin yıldan çok Cehennemde kalan âsî müsiüman yoktur. Zerre kadar iman demek, imânın icmalî olması veya hiç sâlih amel işlemeyen kimsenin imânı demektir. Meselâ bir kimse İslâmî kabul eylese ve hiçbir iyi amel yapmadan ölse, onun imânı, amel-i sâlih işleyen diğer kimselerin imanı yanında güyâ zerre kadar kalır.