BİR KÜP ALTIN, İKİ GÜZEL İNSAN

Geçmiş zamanın birinde bir adam, bir çiftlik evi yap­maya karar verdi. Bunun için güzel bir yer aradı ve aradığı yeri sonunda buldu. Öncelikle araziyi sahibinden satın aldı ve hemen işe koyuldu. Önce kendine güzel bir ev, daha sonra hayvanları için bir barınak yaptı. Geri kalan arazi üzerine ise meyve ağaçları dikmeye başladı.

Bir gün arazide çalışırken kazmasının ucuna sert bir ci­sim takıldı. İçinden, “Sert bir kaya parçası olmalı." diye düşündü. Ancak biraz daha kazdığında bir de ne görsün! Bir küp altın. Küpü bulunduğu yerden dikkatlice çıkardı, içinden şunu geçirdi:

- Ben bu araziyi satın aldım, ama içindekileri satın almadım. Bu altınlar arazinin benden önceki sahibinin olmalı. En iyisi ben bu küpü ona teslim edeyim.

Adam hemen araziyi aldığı adamın yanına gittti ve du­rumu anlattı. Bu altın küpünü adama teslim etti. Adamı dikkatlice dinleyen arazinin eski sahibi şöyle dedi:

- Kardeşim, ben bu araziyi sana içindekileriyle beraber sattım. Bu altın küpü benim değil, senin. Çünkü arazi şu anda sana ait.

Karşı taraftaki adam ise altınları kendisinin alamayacağını söylüyordu. Aralarındaki bu anlaşmazlık uzayınca hâkime gitmeye karar verdiler.

Mahkemeye vardıklarında durumu hâkime arz ettiler. Hâkim öncelikle, toplumda böylesi insanların yaşadığı için Rabbine şükretti ve ardından her iki adama de bekâr çocuklarının olup olmadığını sordu. Adamlar şaşırmıştı. Konunun bekâr çocuklarla ne ilgisi olabilirdi ki?

Araziyi satın alan adam:

- Benim bir oğlum var, dedi.

Diğer adam ise:

- Benim de bir kızım var hâkim bey dedi. Bunun üzeri­ne hâkim sözlerine şöyle devam etti:

- Efendiler! Sizin hakkınızda verdiğim hüküm şu: Çocuklarınızı birbiriyle evlendirin. Bu altınların bir kısmını da onlara düğün masrafları ve düğün hediyesi olarak harcayın. Bir kısmını kendi ihtiyaçlarınız için harcayın. Geri kalan kısmını da Allah yolunda hizmette kullanın.

Her iki taraf da haklarında böyle bir kararın verileceğini akıllarının ucundan geçirmiyorlardı. Ancak bu karar­dan iki taraf da oldukça memnun kaldı. Çünkü bu sa­yede hem aralarındaki ihtilaf çözülmüş, hem de akraba olmuşlardı.