İnsanın derununda şerre ve hayra ait iki farklı dil vardır. “Ok gibi doğru olma yabana atarlar./Yay gibi eğri ol, elde tutarlar.” diye fısıldayan şerrin dili âdemoğluna, gülüp eğlenmeyi, dünyadan kâm almayı telkin eder. Şerrin dili ferdiyetçi olmayı, şahsi menfaati ön planda tutmayı, kendisi için yaşamayı, izzet ve iffetin karın doyurmadığını, madden kazanmanın gerekliliğini anlatır. Gurbetin, hicretin, çilenin zorluklarını hatırlatır. Aşiyanda yaşamanın, altın musluklardan su içmenin ayrıcalıklarından bahseder. Şerrin dilini konuşan ya da dinleyenler ayaklarına memleket çamuru hiç değmemesine rağmen pastadan aslan payını kapar; rağbet görür, el üstünde tutulurlar. Güçten yana olan insanlar, onlar konuşunca sukut orucu tutmanın gerekliliğine inanırlar. Fakat gün gelir bitmek bilmeyen ihtirasları son bulur, zelil olurlar. Bir türlü sönmeyen ihtiras ateşini ölümün harareti söndürür.
Buna karşılık hayrın dili ise insana kendisi için olduğu kadar başkaları içinde yaşamayı, insanlığın hidayeti için gerektiğinde gözünü budaktan sakınmamayı telkin eder. Hayrın dilini dinleyenler dünyaya kul olarak geldiklerine inanır ve bu uğurda gerektiğinde bedel öderler. Belki servetlerini, sıhhatlerini, hayatlarını kaybederler. Fakat sonuçta kahraman olurlar. Eğer o kahramanlar olmasaydı kim bilir bu gün insanlar hala taş devri yaşıyor olacaklardı.
KAYNAK : https://ihsansenocak.com/
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder