RESÛLULLÂH’IN (S.A.V.) BİR MUCİZESİ

Kavminin reîsi, en şereflisi şâir Tufeyl bin Amr ed-Devsî (r.a.) Müslümanların Kureyş müşriklerinin elinden çok sı­kıntılar çektiği bir zamanda Mekke-i Mükerreme’ye gelmişti. Kureyşliler ona “Ey Tufeyl, sen memleketimize geldin. (Re- sûlullân’ı (s.a.v.) kasdederek) bu adamın da acâyib hali var. Söylediği söz -Kur’ân-ı Kerım’i kasdediyorlar- sihir gibidir. İnsanı babasından, kardeşi kardeşinden, kocayıkarışından ayırıyor. Seninle kavminin arasına -bizde olduğu gibi- bir tefrika düşmesinden korkarız. Sana nasihatimiz, onunla sakın konuşma, sözlerini dinleme." demişlerdi.

Tufeyl (r.a.) der ki: “Vallâhi, bu sözü bana o kadar çok söylediler ki, konuşmamaya, sözünü işitmemeye karar ver­dim. O derecede kı, Mescıd-i Haram’a girdiğim vakit ne olur ne olmaz belki sözlerini duyarım korkusuyla kulaklarıma pamuk bile tıkamıştım. Mescidde Resûlullâh'ı (s.a.v.) gör­düm. Kâ’be’nin yanında durmuş, namaz kılıyordu. Ona yakın bir yerde durdum. Sözlerinden bazılarını işitmemek mümkün olmadı. Hoşuma gitti.

Kendi kendime: “Ben, iyiyi kötüyü fark etmeyecek adam değilim. Söylediklerini dinlememe ve güzel bulursam kabul, bulmazsam terk etmeme ne mâni var?” dedim ve bir tarafa gizlendim. Namazını kılıp evine doğru giderken ona kavmi- min dediklerini söyledim ve;

“Bana ne diyeceksen de.” dedim. Bana İslâm’ı teklif etti, biraz Kur’ân-ı Kerîm okudu. Vallâhi, bundan güzel hiçbir.söz işitmemiştim. Hemen iman ettim ve dedim ki:

“Yâ Resûlallâh, ben kavmimin reisiyim. Memleketime dönüp onları da’vet niyetindeyim. Kolaylık olsun diye bana dua et.” Bunun üzerine: “İlâhî, onun için bir âyet, bir alâmet yarat.” diye dua buyurdu.

Mekke’den çıktım. Karanlık bir gecede kavmimin ikâmet ettiği su başına nâzır tepeye vardığımda iki gözümün arasın­da Kandil gibi parlayan bir nur peydâ oldu. İçimden: “Aman, yüzümde olmasın, belki hastalık zannederler.” dedim. O nur sopamın başına intikâl etti. Kandil gibi duran o nuru birbirine göstermeye başladılar. Bundan dolayı kavmi kendisine rZünnûr” namını verdiler. Tufeyl bin Amr (r.a.), kavminin îmâ­nına sebep olmuştu. Hayber Gazası esnasında yetmiş, sek­sen kişi ile huzur-ı Resûıüllâh’a müşerref olmuşlardır. Bunla­rın arasında -en çok hadîs-i şerif rivayet etmek şerefine mazhar olan- Ebû Hüreyre de (r.a.) vardı.