TEYEMMÜM

TEYEMMÜM
Teyemmüm, su bulunmadığı veya bulunduğu hâlde kullanılmasına kudret (imkân) bulunmadığı takdirde te­miz toprak cinsinden birşey ile abdestsizliği gidermek maksadıyla yapılır.
Teyemmümün farzları, bir niyet ile iki meshten ibârettir. Şöyle ki: Teyemmüm yapan kimse, iki elini toprak cin- sınden bir yere bir kere vurup yüzünü mesheder. Sonra iki elini bir daha vurur ve dirseklerine kadar iki kollarını mesheder. Yüzük vs. çıkarılmalıdır
Teyemmüm, ya abdestsizliği gidermek veya namaz kılmak veya tahâretsiz sahih (abdestsiz câiz) olmayan bir ibadette bulunmak niyetiyle yapılır.
Suyun bulunmaması veya suyu kullanmaya hakîkaten veya hükmen kudret bulunmaması hâlinde teyemmüm yapılır. Bir kimsenin bulunduğu yerden en az bir mil, (takri­ben 3 km.) uzakta bulunan bir su, hakîkaten yok demektir.
Su bulunduğu hâlde su ile abdest almanın veya gus­letmenin, hastalanmaya veya hastalığın artmasına veya uzamasına sebep olacağı bir tecrübe ile veya Müslüman bir tabibin beyânı ile bilinirse su hükmen yok sayılır.
Teyemmüm, temiz olan toprak ile yapılacağı gibi top­rak cinsinden olan şeyler; temiz kum, alçı, horasan, mer­mer gibi şeyler ile kiremit, tuğla ve yakut, zümrüt, mercan ile de yapılabilir. Kurumadıkça çamur ile yapılamaz.
Teyemmüm, Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) hicretinin beşinci senesinde meşrû olmuştur. O sene Benî Mustalık gazvesinde Resûlü Ekrem ile beraberindeki mücahidler susuz bir yerde gecelemişlerdi. Sabah namazını kılmak için abdest alacak suları bulunmuyordu. Sabaha yakın teyemmüm hakkındaki Nisâ Sûresi’nin 43. âyeti nâzil ol­muş, Ashâb-ı Kifâm radıyallâhü anhüm çok sevinmişler ve teyemmüm yaparak namazlarını kılmışlardır.
Âyet-Hadîs mealleri bulunduğundan takvim yapraklarını yerlere atmayınız.