ALLÂHÜ TEÂLÂ’YA HAMDİN YÜKSEK KIYMETİ

ALLÂHÜ TEÂLÂ’YA HAMDİN YÜKSEK KIYMETİ

Hamd, samîmî olarak ta’zîm ve senâ (yüceltme ve medih) için söylenen sözdür.

Elhamdülillâh, “Ta’zim ve senâya dâir her türlü güzel söz, ezelden ebede Allâhü Teâlâ'ya mahsûstur, ona lâyıktır." demektir. Ezelden ebede bütün hamdlere: Arş-ı A‘lâ meleklerinin, Kürsî’nin, göklerin, yerin tabakalarının ve sâkinlerinin hamdleri dâhildir. Yine ÂİiTn. alevhişse-Tamdan Peygamberimiz (s.a.v.)’e kadar geçen peygamberlerin, evliyânın ve bütün diğer yaratılmışların hamdleri de dâhildir.

Şimdi bu mânâ düşünülerek “Elhamdülillâh" denilirse Allâhü Teâlâ’ya nihayetsiz hamd edilmiş olur.

Akıl sâhibi her Müslüman'ın, üzerindeki sonsuz İlâhî nimetleri düşünerek nimetlerin artmasına vesîle olan hamd ile Cenâb-ı Hakk’ın ulûhiyet hakkını, gücü yettiğin-ceedâ etmeğe çalışması vâcibdir.

îmânın lezzetini kalbinde bulabilmek için dâimâ lisânını Allah’a hamd etmeye alıştırmalıdır. Husûsiyle muvaffak olduğu her hayırlı işin evvelinde ve sonunda hamd etmelidir. Nitekim Tefsîr-i Kebîr’de şöyle geçer:

( “Hazret-i Âdem Safiyyullâh’ın (a.s.) mübârek rûhu, ce-sed-i şeriflerine üflendiğinde, ruh göbeğine ulaşınca ak-sirdı ve “Elhamdülillâhi Rabbi’l-âlemin” dedi. Mü’minler de cennete girdiklerinde Cenâb-ı Hakk'ı teşbih ederler ve duâlarının sonuda “Elhamdülillâhi Rabbi’l-âlemîn” derler. Bu sebepten Allâhü Teâlâ’nın ni’metlerinin önünde de sonunda da hamd etmek esastır.”

.Hadîs-i şerîfte şöyle buyurulmuştur: “Allâhü Teâlâ kuluna bir nîmet verdiğinde o kul “Elhamdülillâh” derse Allâhü Teâlâ da şöyle buyurur: “Şu kuluma bakınız, ona verdiğim az bir ni’mete, âhirette mükâfâtını ebediyyen alacağı (hamd) ile karşılık verdi.”

“Elhamdülillah” arapça olarak sekiz harfdir. Cennetlerin sekiz kapısı vardır. Bir kimse ihlâs ile bu sekiz harfi söylese, yani ‘Elhamdülillâh’ dese Cennet’in sekiz kapısından girmeye lâyık olur. (Şerh-i Dürr-i Yektâ)