EY DOST SENİ SEVELDEN

 EY DOST SENİ SEVELDEN

Ey dost seni sevelden aklım gitti kaldım ben,
Pınarları terk edip denizlere daldım ben.

Bir zerre aşk ateşi kaynatır denizleri,
Düştüm aşk ateşine tutuşarak yandım ben.

O canda ki aşk ola, onda tasa olmaya,
Bu aşk bana gelelden tasam gitti güldüm ben.

Bülbül de aşık olmuş kızıl gülün yüzüne,
Gördüm erenler yüzün hezar destan oldum ben.

Bu aşkı bana verdin, ben n'iderem kendözüm,
İçim dışım nur doldu, dosta aşık oldum ben.

Sımasan bütün nefsin, abes kamu taatin,
Onu kırmaya çare hele şimdi buldum ben.

Dünya cefasın almak sonucu vefa imiş,
Cefayı çeke çeke seni satın aldım ben.

Bir kuru ağaç idim, yol üzre düşmüş idim,
Bir bana nazar kıldı, taze civan oldum ben.

Yunus sen aşık isen, adını miskin koy gel,
Cümlesinden ihtiyar miskinlikte buldum ben.

Yunus Emre

(Şiirin aslı)

İy dost seni sevelden ‘aklum gitdi kaldum ben

Bınarları terk idüp denizlere taldum ben

Bir zerre ‘ışkun odı kaynadur denizleri

Düşdüm ‘ışkun odına tutuşuban yandum ben

Ol cânda ki ‘ışk ola anda gussa olmaya

Bu ‘ışk bana gelelden gussam gitdi güldüm ben

Bülbül de ‘âşık olmış kızıl gülün yüzine

Gördüm erenler yüzin hezâr destân oldum ben

Bu ‘ışkı bana virdün ben n'iderem kendözüm

İçüm taşum nûr doldı dosta ‘âşık oldum ben

Sımasan bûtın nefsün ‘abes kamu tâ‘atün

Anı sımaga çâre hele şimdi buldum ben

Dünyâ cefâsın almak sonucı vefâyımış

Cefâyı virübenin seni satın aldum ben

Bir kurı agacıdum yol üzre düşmişidüm

Bir bana nazar kıldı tâze cüvân oldum ben

Yûnus sen ‘âşıkısan adunı miskîn kogıl

Cümlesinden ihtiyâr miskînlikde buldum ben

Yunus Emre