AREFE GÜNÜNÜN FAZİLETİ

 

AREFE GÜNÜNÜN FAZİLETİ

Rasûlüllâh Efendimiz (s.a.v.) buyurdular ki: “Arefe günü Cenâb-ı Hakk’ın rahmeti o kadar geniştir ki, Cenâb-ı Hakk ın arefe gününden fazla kullarını cehennemden âzâd ettiği bir gün yoktur. Kim arefe gününde dünyâ ve âhlrete âlt bir nâcetlnl (İhtiyacını) Allah’tan dilerse, Hz. Allâh hlcetini giderir. Arefe gününün orucu geçen sene ve gelecek sene İçin keffârettlr.”

Hz. Âlse (r.anhâ) validemizin rlvâyet ettiği bir hâdîs-i şerîfte Rasûlüllâh Efendimiz (s.a.v.) buyuruyor kİ: “Muhakkak cen­nette inciden, yâkuttan, zebercetten, altından ve gümüş­ten köşkler vardır." Hz. Aişe vâlldemiz, “Yâ Rasûlallâh bunlar Kimler İçindir?" diye sorar. Peygamberimiz (s.a.v.) “Arefe günü oruçlu olanlar İçindir." buyurur. Ve devamla “Yâ Alşe, kim kİ arefe günü oruçlu olursa Cenâb-ı Hak o kişi İçin hayırdan otuz kapı açar, şerden otuz kapıyı kapatır." Bir hâdîs-i şerîfte buyuruluyor ki: “Allâh katında arefe gününden daha tazîletli hiçbir gün yoktur. Arefe günün­de Allâhü Teâlâ rahmeti İle dünyâ semâsına İner. İnsanlar ile gökteki meleklere karşı İnsanlarla iftihâr edip, “Kullarıma ba­kınız, azâbımı görmedikleri hâlde rahmetimi umarak dar yollardan, yorgun argın, toz toprak İçerisinde bana gel­diler." buyurur. Hz. Ömer (r.a.) rlvâyet etti: Rasûlüllâh Efen­dimiz (s.a.v) buyurdular kİ; “Kalbinde zerre miktarı îmân bulunan hiç kimse yoktur ki. erefe günü mağfiret olunma­sın.” Bu sözü işiten bir zât, “Yâ Rasûlallâh, sadece arafat- ta bulunanlar mı, yoksa bütün İnsanlar mı?" diye sordu. Rasûlallâh Efendimiz (s.a.v.), “Bütün İnsanlar" buyurdu.

Rasûlüllâh Efendimiz (s.a.v.) arefe günü akşamı ümmeti İçin duâ ettiler. Duâsına şöyle Icâbet edildi: "Zâlim hâriç bü­tün ümmetin affedildi. Muhakkak ben mazlumun hakkını zalimden alıcıyım.” Peygamberimiz (s.a.v.), “Yâ Rab, diler­sen mazluma cennetini verir, zâlimi de affedersin" diye duâsına devam ettiler. Arefe akşamı buna cevap verilmedi. Sabah olunca Rasûlüllâh Efendimiz (s.a.v.) duâsını Müzde- life’de tekrar ettiler. Orada, “İstediğin verildi” buyuruldu. Bunun üzerine Rasûlüllâh Efendimiz (s.a.v.) tebessüm ede­rek “Muhakkak Allâh'ın düşmanı İblis duâmın kabulünü ve ümmetimin mağfiret olunduğunu öğrenince gâyet pe­rişan bir vaziyette yerden toprak alıp başına saçıyordu. Onu böyle görünce güldüm.*' buyurdular.