HZ. BÂKÎBİLLÂH'IN MÜBAREK HALLERİNDEN
Muhammed Bâkîbillâh Hazretleri ibâdet ve tâat hususunda büyük bir gayret sâhibi idi. Daima az yer, az uyur az konuşurlardı.
Her gece yatsı namazından sonra teheccüd vaktine kadar Kur’ân-ı Azîmuşşân’ı hatmettikten sonra fecir doğana kadar Yâsîn Sûresini yirmi bir defa okurdu.
Fecrin doğuşundan bîzâr olarak “Yâ Rabbi! Geceler neden böyle çabuk geçiyor?” derlerdi.
Yemek yemede çok ihtiyatlı idi. Bir hediye geldiği zaman onu -sünnet-i seniyyeye uymak için- geri çevirmez, fakat husûsî işlerine sarf etmezlerdi. Yemek pişirenin abdestli olmasını, yemek pişirirken dünya kelamı konuşulmamasını tenbih ederler, “Huzur ve ihtiyat sâhibi olmayanın yemeklerinden bir duman çıkar ki, feyz kapısını kapatır.” buyururlardı.
İşlerinde azîmet ve evlâ ile hareket ederdi. Şüphelilerden kaçındığı gibi mübahların da fazlasından kaçınır, mübahları zarûret miktarı işlerdi.
Daima hüzünlü olduğu halde huzuruna gelenlerle neşeli konuşurdu.
İnsanlara yardımcı olur, iyi işlerde onlara yardımcı olmaktan asla kaçınmazdı.
Âlimlere ve büyüklere çok hürmet ederdi. Amele âit küçük ve büyük meselelerde, verâ sahibi fıkıh âlimlerine ve kitaplarına mürâcaat ederdi.
Bir kimseden şerîata uygun olmayan bir şeyin meydana geldiğini görse, doğrudan doğruya ve şiddetle mârufu emretmez, yumuşaklıkla ve kinâye ve îmâlarla bildirir, kalb kırmak istemezdi.
Açık olarak emr-i mârûf etmemesinin sebebi, ekseriyetle kendisini diğer insanlardan ayırmamak, üstün görmemek idi. Hiçbir zaman meclisinde kimse kötülenmez-di. Bir kimse onun huzurundayken kalbinden bir Müslü-manı küçük görse sözüne o Müslümanı medhederek başlardı. Müritlerinden biri hata işlediği zaman şöyle derdi: “Bunlar bizim hatalarımızdandır. Biz fenâ olunca onlara da akseder.”
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder