AFFETMEK

AFFETMEK


Af bağışlamak, günahkâr kimse hakkında lâyık olduğu muahezeyi, bir lütufkârlık olarak terk etmektir.


Müsâmaha ise, görmemezlikten gelmek, bir husûsta suûbetle zorIâmayla) değil, rıfk-ı suhûletle (yumuşaklılık ve kolaylıkla) muâme-e etmek mânâlarına gelir.


İnsanoğlunun beşeri hislerden tamamen tecridi (kurtulması) nümkün olmadığı için zaman zaman elinden bazı hatalar sâdır ol-rıakta (çıkmakta) ye daha sonra pişman olup incittiği kimseden af :alep etmektedir. îmân sahasında kemâle ve fazilette yüksek bir tale sâhip bulunan Müslümanlar af yolunu tercih etmelidirler.


Af ve müsâmahanın zıddı olan öfke ve. intikam, nefsi emmâreyi :atmîn ederse de Rabbimizi râzı etmez. İslâm cezâyı meşru görmekle beraber Mevlâmız bizlere affetmeyi telkin eder. Ayet-i Ke-


imeleri’nde meâlen şöyle buyurur : Kötülüğün karşılığı ona denk bir kötülüktür (bir misilli nedir.) Fakat kim affeder ve uzlaşırsa mükâfâtı Allah’a âlddir.1 (Sûre-ı Şûra 40)


Af yüce bir gâyeye vesiledir ki, bu gâye kalp kazanmak, insanlar arasında yakınlık meydana getirmektir. Müsamaha gösteren mü-sâmahaya mazhar olur. Bu ise ferd ve cemiyeti huzur ve mutluluğa götürür. Peygamber Efendimiz bir hadîs-i şeriflerinde şöyle buyurur "Eğersiz (küçüklerinize) müsâmaha gösterirseniz, (büyüklerinizden) müsamaha görürsünüz. "


” Tarih tetkik edilecek olursa suçu affetmekle alâkalı pek çok vâkıâya tesâdüf edilir. Bilhâssa Peygamberlerin nezih hayatları bu gibi fazilet nümûneleri ile doludur. Allah’ı inkâr eden ve insana acıması bulunmayan nice kimseler, yine de ondan af ve müsâmaha ile muamele görmüşlerdir.


intikâmın zevki nihayet bulur. Fakat, affın neşvesi nihâyet bulmaz.


Ancak af her şeyi bağışlamak değildir. Affın, ölçüsü kaçırılarak suça teşvik edici bir hâle getirilmemelidir. Yine müsâmaha göstermek de, tekâsül, (tembellik) aldırmamak, vurdumduymazlık, dikkatsizlik şeklinde olmamalıdır.


Yapılacak en güzel iş: “Af cânibinde hatâ, ukûbette hatâdan efdaidlr”. Yani, afvederken hata etmek, cezalandırırken hataya düşmekten ehvendir. ITasköprülüzâde. ) Kaidesini unutmadan ölçülü hareket etmektir.