Birgün Peygamber Efendimiz (s.a.v), Safâ Tepesi yanında otururken, Ebû Cehil ve birkaç müşrik, kötü sözler söyleyerek, Fahr-i Kâinât’ı rencîde ettiler. Rasûlüllâh Efendimiz (s.a.v.) onlara karşılık vermedi.
Oradan geçmekte olan bir câriye hâdiseye şâhid oldu. Peygamber Efendimiz’in (s.a.v.) amcası Hz. Hamza da silahlı olarak avdan dönüyordu. O zamanki âdet üzere av dönüşü, Ka’be’yi tavaf edecekti. Yolda ona rastlayan câriye, gördüklerini anlattı. Hz. Hamza henüz müslüman olmamıştı. Ama yeğenine yapılanlar, canını sıktı. Hemen Harem-i Şerîf’e gelip, Ebû Cehil’i buldu. “Sen misin benim yeğenime sövüp, sayan?” diyerek, elindeki yayla kafasına vurup, yaraladı. Ebû Cehil’in kabilesi, Mahzumoğulları Hz. Hamza’ya müdâhale etmek istedilerse de, Ebû Cehil onlara mâni oldu. “Bırakın Ebû Umâre’yi (Hz. Hamza). O haklıdır. Ben onun yeğenine çirkin şekilde sövüp, saymıştım. Ben buna müstehakkım" dedi. Kendi arkadaşlarına da: “Sakın ona dokunmayın. Bu hiddetle gidip müslüman olur da, müslümanlar kuvvet bulur.” dedi. Ebû Cehil’in korktuğu başına geldi. Kalbinde hidâyet nuru parlayan Hz. Hamza, Dâr-ı Erkâm’a gelerek Rasûlüllâh Efendimiz’in (s.a.v.) huzûrunda kelime-i şehâdet getirdi.
Ebû Cehil’e yaptıklarını anlatarak, Peygamber Efendi-miz’i (s.a.v.) tesellî etti. Peygamber Efendimiz (s.a.v.), amcasının mü’minlerin safına katılmasına çok sevinmişti. Mü’minlerin sıkıntıda olduğu bir zamanda, onun hak yola dâhil olması, mü’minlere sevinç ve sürür, müşriklere elem ve keder oldu. Müşrikler artık Müslümanlara eziyet vermekten çekinir olmuştu. Hz. Hamza (r.a.) Peygamber Efendimizden (s.a.v.) dört yaş kadar büyüktü. Peygamberimizle süt kardeştiler. Kureyş’in cengâverlerinden, gözü pek, güçlü kuvvetli idi. Hz. Hamza (r.a.), Peygamber Efendimizi (s.a.v.) himâye edeceğini Kureyş’e îlân etti.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder